เมื่อช่วงวันหยุดที่ผ่านมา  ได้มีโอกาสติดตามคณะของ รศ.ไว จามรมาน แห่งสถาบันทรัพยากรมนุษย์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ไปดูงานและเจรจาความร่วมมือที่กรุงฮานอย  ประเทศเวียตนาม

รถราคับคั่งไม่แพ้เมืองทางใต้   โดยเฉพาะมอเตอร์ไซด์
ส่วนรถทัวร์ฟังว่านำเข้าจากเกาหลีเป็นส่วนใหญ่

ได้เห็นที่นั่งบนอัฒจรรย์  แล้วทำให้ต้อง ทริซ (คิดลึก)

เขาออกแบบที่นั่งได้ประหยัด ทนทานดี

ที่สำคัญเขาใช้หลักการ Self Sevice ของ TRIZ  ระบายน้ำฝนออกจากที่นั่งได้ด้วยตนเอง  โดยทำเป็นแอ่งหลุมอยู่ตรงกลาง   ปิดด้วยฝายาง  มีช่องให้น้ำไหลออก

หลุมนี้ยังใช้ซ่อนน็อตยึดที่นั่งเข้ากับพื้นปูนของอัฒจรรย์ 

แต่มีปัญหาที่ตามมา (Secondary Problem) คือ ฝายางถูกคนแกะไปเป็นที่ระลึกมากกว่าครึ่ง    เวลานั่งรู้สึกโล่งๆ 

จะแก้อย่างไรดี  ช่วยทริซกันหน่อยครับ

การมาเวียตนามคราวนี้  คงจะไม่มีความหมาย  ถ้าไม่ได้มาพบกับ Duong Xuan Bao (เสื้อฟ้า)  1 ใน 6 อรหันต์ที่ไปศึกษาเรื่อง TRIZ กับอัลต์ชูลเลอร์ที่รัสเซียโดยตรงในช่วงสงครามเวียตนาม และยังมีบทบาทอยู่ทางเหนือตราบเท่าทุกวันนี้

มีคำคมของสหายท่านอีกคนที่ปักหลักเผยแพร่ TRIZ อยู่ทางใต้ที่เมืองโฮจิมิน คือ Phan Dung

"We missed the industrialisation train and to some extent the information train. If we do not get our act together we will miss the creativity train as well," Dung said.

จาก http://www.vneconomy.vn/eng/index.php?param=article&catid=0601&id=031017091644

เราตกรถไฟแห่งยุคการปฏิวัติอุตสาหกรรม  และ เราพลาดรถไฟแห่งยุคไอทีไปหลายขบวน    ถ้าเราไม่ร่วมมือกันทำอะไรบางอย่างลงไป   เราจะตกขบวนรถไฟแห่งยุคความคิดสร้างสรรค์ด้วยเช่นกัน  

สิ่งที่ได้จากเวียตนามในครั้งนี้  คงสรุปได้ตามที่ รศ.ไว ได้กล่าวไว้ คือ

ได้เห็นชีวิตการต่อสู้ของชาวเวียตนามที่ขยันขันแข็งไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคนานัปการ

การใช้ชีวิตอยู่อย่างพอเพียง  ทำงานร่วมกันอย่างสันติสุข  ไม่เบียดเบียนกัน

และความมุ่งมั่นที่จะพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ให้มีความคิดสร้างสรรค์เพื่อพัฒนาประเทศให้เจริญก้าวหน้าต่อไป

(http://www.bangkaew.com/elearning2/)